The Wheel Of Time

david sloop van schaduw naar schaduw en versmolt met het duister alsof hij er niet eens was. hij liep naar een kast met daarop een klein kistje. bij het kistje grijnsde hij "bingo...". hij tikte met zijn vinger op het kistje en hoorde een klik. toen hij het open deed zag hij waar hij voor gekomen was. "sieraden, precies wat ik dacht." snel pakte hij een paar ringen, een hanegr en een parelketting en stopte die in zijn mouw, waar allemaal verbogen zakjes in zaten. hij deed het kistje weer dicht en tikte er nogmaals op. met een klik verzegelde het kistje weer. hij sloop weer langs het bed met de slapen de mensen erin. hij klom op de reling van het balkon, keek nog een keer om naar de mensen en liet zich toen naar beneden vallen. geruisloos lande hij en liep vervolgens de bizar grote tuin uit, righting het dorp. "maar goed dat de lord en zijn minnares uitslapen" mompelde hij.

Arianna liep rustig verder, meneer Augurk vloog achter haar aan, of ging op haar schouders zitten. Ze bond haar krullen in een staart en keek voor zich uit. Haar zwaard hield ze rustig bij zich, maar ze had ook nog een pijl en boog , dat was handig om bijvoorbeeld aan eten te komen. Op het moment zelf liep ze gewoon en was ze niet echt vijandig.

Gabe vulde zijn veldfles met wat drinken en besloot weer verder te gaan, hij wist dat de uitverkorenen ergens hier zouden zijn, hij moest ze vinden en helpen.

rat liep snel door tot hij bij het bos was toen pas verdtraagde hij zijn pas zijn pas en hij stopte zijn geld goed weg, en hij begon door te lopen en na een stukje lopen door het dichte bos terwijl hij na dacht aan een schuilplek voor vanacht voelde hij tot iets zijn geest aan raakte...dat wat hij voelde was een andere magier en niet zomaar eentje eentje die van de andere 7 moest zijn...of shaitan(of hoe die heeet) en dat laatste hoopte hij niet want dan ging hij voor de leeuwen. en hij ging er op af en niet veel later zag hij een meisje te paart en hij grijnsde en tuurde door de struiken, hij wilde testen of ze magie had, en hij drong haar paard zijn geest binnen. halt en ga liggen, zegt hij op een bevelende toon maar wel z tot het dier niet schrok van hem

Kyara schrok op uit haar gedachten toen Topthorn ineens halt hield. "Wat doe je?" riep ze verbaasd uit toen hij zich door zijn benen liet zakken en met een geluid van protest ging liggen. Vlug sprong ze van zijn rug af en knielde naast hem neer. "Kom op, overeind," mompelde ze en gaf een rukje aan de teugels waarna Topthorn weer op stond terwijl hij verward om zich heen keek.

Opeens stopte Allen, voelde iemand in de buurt. Hij bleef doodstil staan, luisterde naar zijn gevoel en dacht na over wat hij moest doen. Als hij zich voort zou bewegen zou hij gehoord worden, er lagen nu immers allemaal gedroogde blaadjes op de grond die zouden ritselen wanneer hij erop zou staan. Maar wat als de persoon op hem af kwam? Het kon net zo goed een soldaat zijn als iemand anders. Soldaten bewogen zich misschien voort in groepen maar wat als het een individueel was? Allen dacht diep na, besloot toen om hard weg te rennen. In een vlugge pas maakte hij dat hij weg kwam, schoot door struiken en langs bomen als een wit verschijnsel en kwam terecht op een open plek met een meer. Shit, hij voelde nog iemand... Maar deze keer wist hij wie degene was. Een geleider. Hij volgde zijn gevoel, keek in een richting en zag een meisje aan het meer zitten. Hij zuchtte even opgelucht, liep vervolgens rustig op haar af. 'Eh... hallo.'

Arianna voelde opeens een bepaalde dreiging en zette het op een lopen, ze begon te rennen en meneer Augurk ging op haar schouder zitten, te lui om te vliegen. Ze bleef doorrennen en botste uiteindelijk tegen iemand (??????) aan.


Gabe was weer opgestegen en reed nu door het bos, opzoek naar mensen of andere levende wezens.

rat keek naar het paard dat precies deed wat hij wou, het meisje was afgestapt en dat was precies wat hij wilde en hij kwam uit de struiken en hij liep een stukje op haar af en keek haar aan. sorry als ik je stoor...begon hij en dan was hij even stil hij twijfelde namenlijk over wat hij moest doen het haar gewoon direct vragen of niet. beter van wel vond hij want als het niet zo was moest hij maken tot hij eg kwam, ben jij een van de 7. vraagt hij langzaam en hij keek naar het paard

[i]"Eh... Hallo"[/i] hoorde Hope achter zich. Meteen schrok ze op uit haar meditatie en in een soepele beweging kwam ze overeind. Wantrouwig bekeek ze de jongen die haar gestoord had. Ze voelde iets vreemds om zich heen, iets wat ze niet eerder gevoeld had. Wat hij een geleider of juist een vijand? Zwijgend bleef ze naar hem kijken en wachtte af, als hij een geleider was kon dit het begin van de strijd betekenen. Als hij iets anders was zou ze moeten vechten, iets wat ze liever niet wilde. Waarom had ze nooit geleerd om geleiders te herkennen?

Kyara had in een vloeiende beweging haar pijl en boog getrokken en zich naar rat omgredraaid. Aarzelend keek ze hem aan. "Dat ligt eraan wie het vraagt," zei ze.

Allen schrok zich ook bijna lam, gezien het feit dat het meisje zo snel omhoog schoot. 'Sorry! Ik-Ik wist niet dat je aan het mediteren was!' bracht hij nogal snel uit, boog vervolgens om opnieuw zijn verontschuldigingen aan te bieden. 'Mijn verontschuldigingen.' Hij kon het niet helpen dat hij meerdere malen sorry zei, dat was nou eemaal iets dat hij veel deed. Hij ging weer recht staan, keek het meisje aan. 'Je bent een geleider, of niet soms?' vroeg hij toen zachtjes, zodat alleen zij het zou horen. Het was heel riskant om hierover te praten maar hij moest zeker zijn, anders zou hij niet weten met wie hij in aanraking kwam.

fluitend was david aan het lopen tot er iemand tegen hem aan botste en hij languit op de grond terecht kwam. "verdomme! kun je niet uitk..." maar toen zag hij dat de parelketting uit zijn mouw was gevallen tijdens de botsing....

rat keek naar de pijl en boog die kyara op hem richte maar daar was hij niet zo bang voor en hij grijnsde. ik zou dat maar niet doen meisje, zegt hij dan in haar geest zachtjes hij wilde haar geen pijn doen. ik ben er ook een dus vertel op ben je er een f niet, ik heb geen tijd voor onozel geklets, zegt hij kil weg, maar daar had hij gelijk in hij wilde het weten dan wist hij wat als ze er geen was kon hijverder zoeken,,en de soldaten niet vergeten die waren altijd welin de buurt en hij keek eventjes om en dan haar weer aan

Hope keek hem met grote ogen aan. Zoveel woorden in zo weinig tijd. Hij kwam niet bepaalt als een bedreiging over. Langzaam kwam haar hartslag weer tot rust en kon ze zich weer concentreren. Ze had dit nog nooit bij een vreemde gedaan, maar ze moest het kunnen. Ze keek hem een lange tijd aan om vast te kunnen stellen of hij echt betrouwbaar was. Uiteindelijk moest ze toegeven dat ze niets kon zien wat op gevaar duidde. Langzaam knikte ze. "Ja, en jij?" vroeg ze zacht. Ze voelde een nieuwe spanning in haar lijf, zou hij een echt andere geleider zijn?

Arianna had direct haar boog gespannen en richtte die nu op hem. 'Sorry dat ik tegen je aanliep' zei ze rustig, maar ze hield haar wapen nog op hem gericht. Ze keek naar zijn hoofdband en fronste, toen zag ze de ketting op de grond, en ze zag hem er naar kijken.

Gespannen bleef hij staan, hopend dat zijn gevoel gelijk had en ze wel een geleider was. Als hij het fout had, moest hij rennen. Het maakte hem niet uit dat het een meisje was die voor hem stond. Elk mens wat in zijn buurt kwam, kon een bedreiging vormen. Ergens in zijn achterhoofd stond dat gewoon vast. Het was een van de vele dingen die hij over had gehouden van zijn jeugd. Hij keek het meisje aan, die zijn vraag beantwoordde en hem daarmee gelijk gerust stelde. 'Ik ook, ja.' zei hij zachtjes, stopte zijn hand in zijn shirt en haalde het amulet eruit als bewijs. Hij glinlachte toen vriendelijk naar haar, liep wat naar haar toe zodat ze niet zo ver van elkaar stonden. 'Ik ben Allen Walker.' stelde hij zich voor, stak zijn verbonden hand uit naar haar.

snell griste hij de ketting van de grond en stond rustig op. met zijn gewone oog keek hij naar de pijl die op hem was gericht, maar met zijn magische oog onderzocht hij het meisje. hij grijnsde, "waar is dat nu weer voor nodig....ik heb je toch zeker niks misdaan?" zei hij op een bijna eng lieve toon.

Arianna keek hem aan, haar blik veranderde niet eens. 'Oja?' zei ze kil. Ze had best een pijl kunnen afschieten maar iets in haar zei dat ze moest wachten, dat er iets was wat ze te weten wou komen. Hmm nou dat zien we dan nog wel.' zei ze, en ze stopte haar boog weg, alsof ze niet meer vijandig was, maar haar hand gleed toen naar haar zwaard.

oh wacht ja snorry XD ik pas het wel even aan

Kyara deed gelijk haar boog weg toen rat zei dat hij ook een geleider was.In twee stappen stond ze bij hem en schudde hem opgewekt de hanhd. "Ja ik ben een geleider, mijn naam is Kyara Ballard." Ze had nog nooit een andere geleider gezien en was ontzettend blij dat ze er eindelijk eentje gevonden had.

Hope glimlachte onzeker naar Allen en nam zijn hand aan. "Mijn naam is Hope Winters." zei ze zacht tegen hem. "Wat is er met je hand gebeurt?" vervolgde ze naar een korte stilte en ze keek hem nieuwsgierig aan. Zijn hand was niet het enige wat haar opviel, hij had veel littekens, maar ze durfde het niet allemaal te vragen. Ze had al zo lang gehoopt om een andere geleider te ontmoeten en nu stond ze er vlak tegenover. Vele vragen spookte door haar hoofd. Ze wilde alles van hem weten. Hoe was zijn leven verlopen? Had hij al veel gevochten? Kende hij andere geleiders? Waar leefde hij van?

klaasheid schreef:

oh wacht ja snorry XD ik pas het wel even aan

oh ok xD is goed

zo aangepasselt

rat trok zijn hand voorzicht terug uit die van kyara, en hij heild niet zo van het ineens te dicht bije meisje en hij deed een stap achter uit. sorry ik wil je niet beledigen,...ik ken je nog niet goed. zegt hij eerlijk en hij glimlacht waterig naar kyara, aangenaamd mijn naam is rat. zegt hij dan en hij grijnst om zijn naam. sorry tot ik je paard liet stil staan maar ik moest weten of je er ook een was ik voelde je magie...en ik ben blij tot ik het deed. het is me een eer een van de andere 7 eindelijk te ontmoeten, zegt hij dan

ik ook!

Haar naam was dus Hope Winters... Klonk hem niet bekend wat vrij logisch was. Hij was maar blij dat ze hem geloofde, het kon ook niet anders want waarom zou hij dan in het bezit zijn van een amulet? Zeker niet omdat hij een soldaat was die al met de magie kon omgaan, dat was gewoon pure bullshit. Het had hem lang genoeg gekost om de magie onder controle te krijgen en het ook uit te breiden met nieuwe truukjes, dus hij een soldaat? Erg onwaarschijnlijk. 'Oh, de soldaten kregen me te pakken. Het is niets, de wond is al bijna geheeld.' zei hij, trok zijn hand terug. Timcanpy kwam naar buiten, zweefde naar boven en ging op Allen's hoofd zitten. Hij glimlachte opnieuw. 'Oh, dit is Timcanpy, mijn golem.'

Als je wilt weten hoe Timcanpy er precies uitziet moet je maar googlen op Timcanpy. Dan vind je hem c: