The Wheel Of Time

Volgens mij heeft iedereen het druk... ik heb vaak tijdens een voorstelling niets te doen dus ja :p
Daarbuiten om heb ik het ook druk jammer genoeg.

"Dahlia keek op toen ze een bekende stem hoorde." Haar hart juigde toen ze James zag maar haar hoofd dacht aan Rat die het ook gehoord moest hebben. Ach het maakte haar niet meer uit, ze zouden er toch wel achter komen en beter nu waar alleen Rat was dan waar iedereen bij was. Ze keek naar de soldaten die weg deinste van het vuur en niet begrijpend naar James keken. sommige wachtte duidelijk op instructiesch en andere wisten niet wat ze moesten doen. Dahlia liet het vuur verdwijnen. Omdat de soldaten nu toch te verward waren en door de hoeveelheid bloed die ze was verloren. Het vuur zolang staande houden, met zo een grote en kracht was zwaar. Het vuur verdween en Dahlia greep zich vast aan het eerste de beste hek om niet om te vallen.

ik doe het vaak als ik me op school zit te vervelen XD

James liep vlug naar Dahlia toe en greep haar arm vast om haar te ondersteunen. "Waarom ben je gewond?" vroeg hij zacht. Hij keek om naar de soldaten en keek ze doordringend aan. "Waar wacht je nog op! Ga op zoek naar de andere geleiders," snauwde hij.

Dahlia keek James aan en glimlachte. 'Van mijn paard gevallen.' mompelde ze zacht. Ze keek om naar Rat. 'Hij gebruikte zijn kracht.. De soldaat stierf met een gil toen ik er langs wilde rijden. Ze schrok en steigerde..' Dahlia keek naar de grond. 'Ik had het niet verwacht en verloor mijn evenwicht.' Ze voelde aan haar achterhoofd die bonkte als een gek. Toen ze naar haar hand keek zat die onder het bloed.


hee sief van harte <3

thaanks <3

James keek Dahlia onderzoekend aan. Toen hij zag dat de andere soldaten rechtsomkeert maakte draaide hij haar om en bekeek haar achterhoofd. "Je hebt hard je hoofd gestoten zo te zien. Er zit een wond," merkte hij op.

Dahlia glimlachte. 'Ik ga er niet dood aan.' zei ze zachtjes. 'Onkruid vergaat niet zomaar.'

Ben je jarig sief. Proficiat. S mijn mama is ook jarig vandaag
Pffff druk gehad de afgelopendagen

Rat keek dalhia aan hij had eerst net zo verbaast gereageerd als de soldaten toen James gekomen was maar nu herstelde hij zich van de verbaasdheid en dat maakte hij plaats voor woede. Hij stapte van het paard af. Jij achterbakse verraadster die je der bent. Schreeuwt hij en hij liep op haar af. Ze had geloven zelfs toen hij het haar normaal had gevraagt waar niemand bij was.

Dahlia hielt zich aan James vast om niet om te vallen. Ze keek naar Rat. 'Wat wil je dan?' ze keek hem nu nog rustig aan. 'Dat ik in het bijzijn van iedereen ga vertellen dat ik iets voel voor iemand die jullie niet mogen? Dat ik tegen jou alleen ga vertellen dat ik van hem hou?? Je kracht maakt me bang Rat. Wat je net met die soldaten deed... Ik was bang dat je dat met mij ook zou doen als je het wist. Als iemand het wist.' Dahlia keek naar de grond. Ze zei maar niets over het informatie doorspelen naar James tegen Rat. Dat hij, en nu ook James, wist dat ze van hem hielt, was al erg genoeg.

Rat bleef op een meter ongeveer af en hij keek haar aan. Ik denk tot ik nu bozer op je ben dan dat je het had gezegt toe. Ik het je net alleen in het bos met je reed. Zegt hij met ingehouden woede en hij hoorde haar woorden en zijn gezicht werd neutraal. Hij wist tot iedereen wel bang was voor zijn krachten maar nu iemand het tegen hem zei herrinerde het hem er wel extra aan. Als of ik sommige angste van mensen voor mij niet voel zegt hij dan en hij schud zijn hoofd en hij keerd dalhia de rug toe. Je had gelijk met je eerste gedachten alleen zijn is het beste en hij liep terug naar het paard. Hij had zijn woede ingeslikt

Dahlia keek Rat na terwijl die naar de paarden liep. "rat. Breng de paarden naar de rest. Zeg ze dat ik alleen ben verder gegaan maar dat ze op mijn hulp kunnen rekenen als ze me nog een 2de kans willen geven." Ze slikte een brok in haar keel weg. "zeg ze dat er nog geld en een kaart in de laatste grot verborgen ligt.."

James keek naar Rat. "Er zijnsoldaten naar ze op zoek, je kunt beter opschieten," zei hij kalm. Hij besloot Dahlia later te vragen over haar eerdere opmerking.

Dahlia wende zich af van Rat en James. Een traan rolde over haar wang. Nog geen maand geleden was ze alleen geweest, op de vlucht vor soldaten van Shai'tan, versyoten door haar familie en vrienden in het dorp. Ze had gelijke gevonden. Tieners die het zelfde hadden mee gemaakt als haar. Die haar wilde helpen en vertrouwde. En nu had ze hen verraden door een deal te sluiten met een soldaat van het rijk. Een gevangene van hun voor een paar dagen die ze niet had kunnen zien sterven en die ze geholpen heeft aan zijn vrijheid. En nu was Rat er achter gekomen. Hoe hat haar dit alles kunnen gebeuren? Haar hoofd bonkte als een gek. Door de wond en de gedachten die ze had, die ze dit keer niet niet had afgeschermd vooy Rat. Het was geen geheim meer. Als hij het wilde weten dan mocht hij dat. Het maakte haar niet meer uit.

James draaide zich naar Dahlia toe en legde zijn handen op haar schouders. "Dahlia, ik denk dat we hier begroeten. Die wond moet verzorgd worden en ik denk dat er misschien wel soldaten naar me op zoek zijn," zei hij zacht en keek haar doordringend a an.

Dahlia keek niet begrijpend. 'Soldaten op zoek naar je? Hoezo. Wat is er gebeurt?' haar stem was bezorgd. Ze trok hem mee achter een huisje zodat ze van de grote weg af waren en ze niet snel gezien konden worden. Hij had gelijk. Die wond op haar hoofd moest verzorgd worden, maar niet hier. Ze hadden haar hier al gezien en verraden. Ze wist dat sommige dorpsbewoners de soldaten niet zouden laten rusten tot ze gevangen was genomen en afgevoerd. En dat gold ook voor Rat.

James keek ongemakkelijk om zich heen. "Ik ben weggegaan, maar ben niet van plan terug te komen naar het kasteel en ik denk dat ze inmiddels wel door hebben dat ik niet meer aan hun kant sta," zei hij aarzelend. Hij wist niet zeker hoe Dahlia dit zou opvatten.

Dahlia knikte begrijpelijk. Haar ogen werden ineen keer groot. 'Dat... Dat betekend dat ik niet meer voor het rijk werk.' zei ze zacht. Puzzelstukjes begonnen ineens op zijn plek te vallen. Ze keek naar de opening van de steeg. Dan bijt ze op haar lip. 'Ik ben en blijf een verraadster...' zei ze zachtjes. Meer tegen zichzelf dan tegen James. 'Ik kan niet meer terugdraaien wat ik gedaan heb.. En misschien.. Misschien willen ze me vergeven.' Ze keek James aan. 'Waar ben je van plan heen te gaan? Je zal wel op de zwarte lijst van de koning komen te staan.'

James keek even stilletjes voor zich uit. "Dat weet ik eigenlijk niet zo goed," zei hij toen met een schaapachtige grijns, maar zijn ogen stonden bezorgd. "Het was een soort last-minute beslissing, maar ik wilde gewoon zien of alles goed met je ging. Wat duidelijk niet het geval is."

'Dit, die wond, die overleef ik wel.' Dahlia keek James serieus maar bezorgt aan. 'De vraag is alleen wat gaat er nu gebeuren? Hier kan ik niet blijven. En ik kan niet terug naar de geleiders. Daar is het mogelijk nog gevaarlijker dan hier.' Dahlia slaakte een zucht. 'Ik ga denk ik ergens een grot zoeken en me afvragen waar het mis ging.' Ze liet haar hoofd zakken.

Soldaten waren druk bezig om samen met dorpsbewoners de straatjes uit te kammen naar Rat, James en Dahlia.

James zuchtte diep. "Het spijt me. Het is waarschijnlijk.mijn schuld dat je im al deze problemen bent geraakt en ik heb geen idee hoe ik dat kan oplossen. Ik wilde je gewoon.. je beste kans om in leven te blijven geven, denk ik. Maar dat is ook niet goed afgelopen nu ik Raven en Shai'tan niet meer trouw ben," zei hij somber."Misschien kunnen de geleiders je nog een kans geven? Ze hebben je sowieso nodig."

Dahlia legde haar hand zachtjes tegen James zijn wang. 'Ik was zelf zo koppig om iemand die ik amper ken, die mijn vijand was, te willen helpen. Je hebt er een klein beetje mee te maken, daar ben ik blij om, maar het was mijn eigen keuze de geleiders te verraden en jou te bevrijden. Welk gevaar ik daarbij ook zou lopen.' Ze glimlachte. 'Je hebt gelijk, ze hebben me nodig. Maar dat doe ik niet eerder dan dat ze jou ook een 2de kans wil geven. Je bent Shai'tan en Raven niet meer trouw, maar misschien, alleen als je het zelf wilt, kun ons helpen.'

James keek Dahlia geamuseerd aan. "Denk je niet dat ze me liever vermoorden dan mijn hulp aannemen? Ik neem het ze niet kwalijk, maar ik denk niet dat ze me kunnen vertrouwen," zei hij met een lichte grijns. Hij pakte Dahlia's hand vast en wreef afwezig met zijn duim over haar vingers.

Dahlia keek even weg maar dan keek ze hem weer aan. 'Wat heb je ze nou helemaal gedaan? Als je goed denkt weet je dat het eigenlijk niets is.' Dahlia keek hem met droevige ogen aan. 'Bedenk je eens wat voor een hulp je voor ons kan zijn. Ik vraag je niet om 24/7 bij ons te zijn. Ik denk ook niet dat ze het prettig vinden mij bij hun te hebben. Maar je hulp kunnen we goed gebruiken. Net als die Gabe. Elke persoon is er een. En elk individu kan ons helpen Shai'tan te verslaan.' Ze kneep zachtjes in James zijn hand toen ze stemmen dichtbij hoorde. Ze keek op.

rat was weg gereden op zijn paard, maar hij was totaal afwezig door wat dalhia tegen hem gezegt had. ze had gelijk als iemand wist over zijn kracht dan waren ze bang en probeerde ze de dingen te verbergen in hun geest wat meestal bij vele niet lukte tenzij ze de techniek wisten. hij zou ze waarschuwen tot ze de grot uit moesten maar dan zou hij weg gaan weg van iedereen. en hij slikte hij had eigelijk gedacht tot dalhia en de rest hem wel zouden begrijpen. maardan schrikt rat op uit zijn gedachten als hij van iemand een pijn voelt en ok angst van de dorp bewners dan merkt hij tot het de pijn van daliha was en ook tot james bij haar was. en tot dorp bewoners en soldaten bij hun in de buurt waren...en hij dacht na en beet op zijn lip...hij zou de soldaten en bewoners afleiden, en hij reed terug de stad in naar het gemeente gebouw en pakte een vakkel en stak het gebouw in brand en net veel later klonk een hoorn

Dahlia keek op. Ze hoorde geschreeuw van vrouwen en kinderen, mannen die dingen naar elkaar schreeuwden en de orde probeerde te bewaren. Soldaten haastte zich weg van de steeg waar zij en James stonden. Wat was er aan de hand? En toen rook ze vuur. Ze keek naar de lucht, een enorme rookpluim was zichtbaar vanaf de plek waar ze stonden.

rat hoorde de soldaten aan komen en hij wist tot zijn plan geslaagt was, hoe dom het ook was. dan haalt hij diep adem en hij viel van sommige soldaten de geest enkel en alleen aan. om ze nog meer op stang te jagen, en het werkte al niet veel later zag hij soldaten bij het hoofd gebouw aan komen. rat sprong van zijn paard en hij trok zijn zwaard en hij begon met de soldaten te vechten, je krijgt geen 2e kans om te vluchten jullie allen bij dus ga. zegt hij in de geest van dalhia en james

James was even met stomheid geslagen, hij had niet verwacht dat rat ze zou helpen. "Kom op, we moeten hier weg," zei.hij en trok Dahlia mee.