Stef en Ann

Audrey keek hem grijnzend aan. "Jij ook!" zei ze enthousiast. Ze waren een geweldig team. Ze kon niet geloven dat ze hem al die jaren had moeten missen en dat hij nu hier voor haar stond. Dat was pas echt geweldig.

Axel grijnsde breed naar zijn zusje
Mika keek naar de 2 en moest ook lachen. En ze zag wel tot het al donkerder begon te worden. Jongens we kunnen stoppen voor vandaag het word donker. Ik raad aan om morgen vroeg nog te kamen het is zaterdag dan hebben we meer tijd. Zegt ze met een knip oog
Axel knikte en keek Audrey aan. Moet ik je maar huis brengen vraagt hij dan

"Dat zou fijn zijn." glimlacht Audrey. Ze wilde graag met hem praten, over hoe het met hem ging en over de situatie. Ze had hem gemist.

James grijnsde en pakte de bal op. "Ik ga proberen nog wat mensen te vinden voor het team." zei hij toen.

Mika knikte. Ik ga ook. Zegt ze dan en zwaaide naar de rest en liep weg.

Axel knikte naar Mika en keek James aan. Ik zie je straks. Zgt hij en hij liep met Audrey mee hij had een gevoel tot ze wilde praten over wat er gebeurt was

James knikte en liep ook weg.

Audrey begon langzaam richting haar huis te lopen. "Dus. Hoe waren de afgelopen jaren?" wilde ze weten.

Axel keek even naar Audrey. Zwaar. Ik heb veel moeten trainen en als ik contakt met je wilde maken snapte ze me altijd weer en tja mijn pleeg vader was het toen zat. En wilde de deal op heffen maar ik beloofde te luisteren. Zegt hij zachtjes en je zag hem na denken. Dan kijkt hij op uit zijn gedachten. En jij jou jaren bedoel ik zegt hij dan

"Ik heb je heel erg gemist maar heb uiteindelijk besloten dat ik het zonder je zou moeten doen en heb alles gedaan om de lege plek op te vullen, en nu ben je hier." zei Audrey

Axel bleef stil staan en keek Audrey aan. Het spijt me tot ik dat gedaan heb. Zegt hij dan weer en hij keek weg. Maar je kent mijn pleeg vader niet hij zal en moet winnen kosten wat het hem kost zegt hij hoofdschuddend. En hij liep door en dan hoor je ineens een auto gas geven en Axel keek verschrikt op

"Je hoeft geen sorry te zeggen want je kon er niks aan doen." zei Audrey. Ze hoorde de auto en keek naar Axel die schrok. "Wat is er aan de hand?" vroeg ze gespannen.

Axel keek naar de auto en was even helemaal van slag maar dan herstelt hij zich en grijpt Audrey bij haar hand en hij begon te rennen en rende een steeg in. We moeten over die muur heen zegt hij en hij hoort de auto de steeg in rijden waar die net in past. En hij leunde tegen de muur aan en hij vouwde zijn handen. Hij zag lijk bleek.

De jongen die hen eerder bespiet had was ze achter volgt via zijn mobile wist hij waar hij moest zijn

Audrey besloot hem maar gewoon te vertrouwen en ze stapte op zijn hand en klom de muur op. Ze stak haar hand naar hem uit zodat ze hem ook omhoog kon helpen.

Axel zag tot Audrey er op zat en hij pakte dan haar hand aan en klom er toen ook overheen. En hij spro g aan de andere kant er af. We moeten ons ergens verstoppen. Ken jij een goede plek vraagt hij aan haar

"Ik ben nou niet bepaald iemand die zich om de dag moet verstoppen.." mompelde Audrey en ze dacht na. Toen herinnerde ze de plek waar ze zich als kind wel eens had verstopt. "Ik weet het." zei ze toen en ze greep Axel zijn hand en begon te rennen.

Sorry. Mompelt Axel en hij staarde rond maar dan voelt hij hoe Audrey hem mee trekt en hij rent al snel met haar mee en hij was heel op lettent. Waarom was hij weg gegaan zo bracht hij Audrey in gevaar dacht hij

Audrey rende richting een grote speeltuin en zag de opening van de tunnel en ze kroop er in.

Axel kroop er ook in en hijgde even uit. En hij pakte zijn telefoon en pakte een kaartje er uit en brak hem door midden. En hij zuchte en schudde zijn hoofd.

Audrey keek Axel aan. "Wat gebeurde er? Wie waren dat?" vroeg ze onzeker.

Ik kan het niet zeker zeggen vOlgens mij waren het bediende van mijn stier vader. We kunnen blij zijn tot hij niet een paar voetballers van zijn team. Anders kwamen we niet zo makkelijk weg. Zegt hij en hij keek Audrey aan. En je zag spijt in zijn ogen. Ik had niet weg moeten gaan ik breng je in de problemen.... Zegt hij zachtjes

Audrey pakte zijn hand en kneep er zacht in. "Ik ben blij dat je weer in mijn leven bent. Ik had het niet anders gewild." zei ze zacht. Ze meende het. Ze wilde graag zijn lasten delen

Axel keek naar de hand van Audrey. Dankje. Zegt hij zachtjes. Maar ik wil niet tot tot ze jou gaan lastig vallen. Zegt hij en hij kneep in haar hand nu.

"Het kwaad is al geschiet. We komen er wel uit." glimlachte Audrey,.

Axel glimlachte en knikte dan. We wachten een half uurtje en dan lopen we verder. Zegt hij en hij keek zijn zusje aan

"Oke" zei Audrey zacht. "Laten we hopen dat ze dan al ver van hier zijn."