Anniek en Sifra

De vrouw legde Julia uit dat ze onder de bescherming van god in het klooster was. Dat ze als ze twintig zou worden klaar zou zijn met haar opleiding tot non. Hoe het klooster werkte en wat de regels waren. Julia ging zitten en staarde glazig voor zich uit. Dat klonk naar.. Mocht ze werkelijk niet het terrein verlaten?

Chris merkte dat hij werd losgemaakt en hij bleef liggen. "Wat is er mis met me? Waarom weet ik niks meer."
"Je hebt een harde klap gehad, het komt wel weer goed met je, we weten waar we mee bezig zijn. Rust maar wat uit, we komen over een uurtje kijken of het beter gaat." zei de man en de twee mannen verlieten de ruimte. Zodra de deur dicht was kwam Chris het bed uit en keek om zich heen, hij moest maken dat hij hier wegkwam.

Catherine liep een pakje in en ging zitten op een bankje. Het drong nu pas echt tot haar door dat ze geen identiteit, onderdak, geld of voedsel had. Wanhopig zuchtte ze, wat moest ze doen?

De vrouw verliet de kamer en James stapte uit bed. Hij kleede zich om en opende de gordijnen om naar buiten te kijken.

Julia keek naar het brood wat voor haar lag en begon wat te eten. Ze wilde naar buiten, zien wat daar was in de hoop zich iets te herinneren. Zou het erg zijn als ze de regels brak?

Chris voelde aan de deur die op slot was. Vervolgens opende hij het raam en keek naar buiten. Hij moest de sprong maar wagen.

Catherine beet op haar lip en keek een beetje rond. Ze herinnerde zich wel iets, maar het was vaag en ze kon het niet herroepen wat ontzettend frustrerend was .

James liep de kamer uit en kwam een woonkamer in waar er ontbijt voor hem klaarstond. Hij vroeg zich af waarom alles zo onbekend voelde.

Chris klom uit het raam en sprong. Behendig landde hij op beide voeten op de grond. Hij rende naar de muur en begon te klimmen. Het ging hem goed af alsof hij nooit iets anders gedaan had. Nog even en hij was vrij.

Julia stond na het eten op en begon rond te lopen. Op verkenning in de hoop iets te kunnen herinneren.

Catherine besefte dat ze zou moeten stelen wilde ze niet verhongeren. Het voelde slecht, maar ze had geen andere keuze. Onopvallend keek ze rond.

James at snel zijn ontbijt en stond op.De vrouw had gezegd dat ze s middags naar het klooster zouden gaan.

Chris sprong ook van de muur af en zette het op het lopen. Hij had geen idee waarheen hij ging, hij volgde gewoon zijn instinct. Hij rende door de bossen die aan het gekkenhuis lagen heen en rende zo een lange tijd door. Hij bleek een uitstekende conditie te hebben.

Julia zwierf door het klooster. Ze bekeek de beelden die op de lange kale gangen stonden. Ze had geen idee wat het inhield. Ze voelde zich totaal niet thuis hier. Maar het zal wel zijn waar ze hoorde.. Misschien moest ze er opnieuw aan wennen.

Catherine stond op bij de eerste de beste wandelaar die door het park liep en viste onopvallend zijn portemonnee uit zijn broekzak. De man liep nietsvermoedend door. Het verbaasde haar dat het haar gelukt was en met stomheid geslagen ging ze op het bankje zitten om onopvallend haar buit te verkennen. Helaas voor haar zaten er alleen maar pasjes in waar ze niks aan had. Ze zuchtte diep.

James bracht de rit met de vrouw naar het klooster in stilte door en was opgelucht toen hij uit kon stappen. Hij was erachter komen dat ze blijkbaar zijn vriendin was, maar hij herkende haar niet noch voelde hij iets voor haar en dat verwarde hem.

Na een lange tijd kwam Chris tot stilstand. Hij keek om zich heen en besefte dat hij in een soort van park terecht was gekomen. Er waren namelijk andere mensen die rustig rondwandelde. Hij besloot ook rustig te gaan lopen zodat hij niet zou opvallen. Hij wilde verdwijnen in de massa en nooit meer gevangen genomen worden.

Julia liep de tuin van het klooster in en er kwam een glimlach om haar lippen. Ze kon zeggen wat ze wilde maar buiten was het mooi, de tuin stond vol met planten en kleine paadjes waar je over kon wandelen. Maar het was niet eindeloos, na slechts enkele meters stond weer een muur. Ze zuchtte en ging somber op een bankje tussen de bloemen zitten. Zelfs buiten voelde niet vrij.

Catherine scande met haar ogen door de mensenmassa op zoek naar haar volgende slachtoffer. Haar blik viel op een jongeman die er nogal geagiteerd uitzag en besloot het maar te proberen. Onopvallend liep ze achter hem aan en probeerde te ontdekken waar hij zijn waardevolle spullen hield.

James liep het klooster in en keek rond, het zag er zo vredig uit hier.

Chris liep rustig door en hij keek een beetje om zich heen. Alle mensen hier zagen er zo.. anders uit dan hij in zijn hoofd had, al zat er niks in zijn hoofd toch vond hij dat de mensen er raar uit zagen. Hij had totaal niet door dat hij achtervolgd werd.

Julia staarde somber naar de bloemen in het kleine tuintje. Waarom kom ze zich nik herinneren? Het zat haar echt ontzettend dwars, er klopte gewoon iets niet, dat wist ze zeker. Maar ze kon er niet achter komen wat er dan niet klopte.

Catherine liep zo onopvallend achter Chris aan en stak haar vingers voorzichtig in zijn jaszak, op zoek naar iets kostbaars.

James liep het klooster door en kwam uit in een klein tuintje. Hij keek wat rond en glimlachte.

Chris voelde dat er iemand aan hem zat en hij greep uit reflex de pols van de hand vast en draaide zich met een ruk om. "Dat dacht ik dus..." hij viel stil toen hij in de ogen van het meisje keek en verminderde zijn grip op haar pols al bleef hij die goed vasthouden.

Julia had niet echt door dat er iemand anders de tuin in kwam. Ze was zo op zoek naar herinneringen dat haar hele omgeving verging. Het was zo frustrerend om niet te weten wat ze voor deze dag in haar leven gedaan had.

Catherine hapte geschrokken adem en keek Chris fel aan. "Laat me los," beet ze hem toe en probeerde zich los te rukken.

James zag een meisje zitten en liep naar haar toe. "Diep in gedachten?" vroeg hij terwijl hij op een afstandje van haar stil bleef staan en tegen een boom aanleunde.

"Wat probeerde je te doen?" wilde Chris weten terwijl hij haar langzaam los liet. Zijn stem was vrij warm ondanks hij graag wilde weten wat ze in zijn jaszak zocht.

Regina schrok op uit haar gedachten en zag dat er een jongen tegen de boom stond. Al had ze hem nooit eerder gezien, toch zag hij er zo vertrouwd uit. Ze knikte. "Ja, dat kan je wel zeggen ja." zei ze zacht. Wat deed hij hier? Hij was duidelijk geen non, en nonnen mochten geen mannen zien wist ze. Mocht zij dat dan wel? Het maakte haar niet uit. Ze vond die regels toch al raar.

Catherine keek Chris onschuldig aan. "Niks," zei ze, besluitend dat ze maar beter kon doen alsof ze van niks wist. Ze trok een wenkbrauw op en keek hem onderzoekend aan. "Ken ik je ergens van?" vroeg ze met een frons.

James keek Regina met een glimlach aan. Hij stak zijn hand uit naar haar. "Hoi, ik ben James." Hij was blij dat hij zich in ieder geval nog zijn naam kon herinneren, dat was in ieder geval iets.

naam verandering? xd

Nee gewoon een foutjexD Haha wordt echt gek van alle namen die ik speel. In rpg met maaike heet mij jongen James dus dat zal ik ook nog wel eens fout doenxD

Chris keek haar doordringend aan maar besloot toen maar te stoppen over het onderwerp. Ze had gelijk, ze kwam hem ook vaag bekend voor. "Ik weet het niet.." zei hij langzaam. "Misschien van het verleden.. Je gezicht ziet er zo vertrouwd uit." Hij bekeek haar uitgebreid maar er ging geen belletje rinkelen. "Het spijt me.. Ik heb gewoon een slecht geheugen." natuurlijk had hij helemaal geen herinneringen maar dat kon hij moeilijk zeggen.

Julia keek hem aan en glimlachte aarzelend. Ze pakte zijn hand vast. "Mijn naam is Julia." zei ze. Het was raar om het zo te zeggen terwijl het eigenlijk nog niet eens eigen was. Toen ze hem aanraakte voelde ze een vreemde tinteling door haar lichaam gaan. Ze keek hem verward aan en liet toen zijn hand weer los.

Catherine haalde haar schouders op. "Nou dan zal het wel niet," zei ze en liep verder. Als hij het niet wist dan zou ze hem wel niet kennen, zij kon zich helemaal niets herinneren, nog niet eens haar eigen naam.

James keek Julia met en nieuwsgierige blik aan. "Leef je hier?" vroeg hij vriendelijk

Julia knikte. "Ja, hier woon ik." zei ze al klonk het niet al te enthousiast aangezien ze het maar niks vond tot nu toe. "Zou ik mogen vragen waarom je hij bent?Ben je op bezoek ofzo?" ze had geen idee van hoe het hier ging in het klooster.

Chris keer haar even na maar liep toen snel met haar mee en ging naast haar lopen. "Sorry als ik onbeleefd was. Ik wilde je niet laten schrikken, ben alleen een beetje voorzichtig." zei hij. Hij wilde nog even met haar kunnen praten in de hoop dat het herinneringen op zou roepen, wat als hij haar echt kende?

Catherine stond stil en keek Chris aan met een geamuseerde glimlach. "Ik probeerde je te bestelen en jij verontschuldigt je omdat je onbeleefd bent?" vroeg ze niet-begrijpend.

"Uhmm, ze houden hier een fotoshoot, ik ben model," zei James schouderophalend en wist nog net de woorden 'blijkbaar' in te slikken. Hij vond het zo oppervlakkig klinken, model zijn. Het voelde helemaal niet als iets wat hij zou doen.

Chris grijnsde. "Dus je zocht wel degelijk iets in mijn jaszak, ik wist dat ik niet gek was." zei hij plagend. "Maakt niet uit hoor, ik heb niks van waarde. Maar waarom probeerde je te stelen?"

Julia keek hem onderzoekend aan. Waarom zei hij dat zo.. onverschillig. "Ben je niet blij met je baan?" vroeg ze voorzichtig. Ze wilde hem natuurlijk niet beledigen.

Catherine sloeg haar armen over elkaar. "Gaat je niks aan ," zei ze, maar keek hem toch aarzelend aan. Hij zag er aardig uit, en hij zou haar waarschijnlijk toch niet aangeven te zien aan zijn reactie. "Ik heb geen geld. Of onderdak," zei ze uiteindelijk.

James haalde nogmaals zijn schouders op, het begon een gewoonte te worden. "Ik heb een hersenschudding gehad en mijn herinneringen zijn op het moment een beetje slecht, maar ik geloof niet dat ik het heel leuk vind nee," zei hij en glimlachte.

Chris keek haar aan. "Ik wou dat ik je onderdak kon aanbieden." zei hij toen. "Maar ook ik heb geen geld of onderdak.. Misschien kunnen we samen een manier vinden om dat te regelen."

Julia keek hem met grote bruine ogen aan. "Wat zeg je nou?" vroeg ze verbaasd. Het was onwaarschijnlijk dat hij hetzelfde had als zij, maar blijkbaar was het wel zo. "Ik heb ook een hersenschudding gehad, ik herinner me niks meer van daarvoor."

Catherine keek Chris verbaasd aan. "Je ziet er niet uit als een zwerver," zei ze. Het was geen vraag, eerder een feit. Zwijgend bestudeerde ze hem, op de een of andere manier had ze nog steeds het idee alsof ze hem ergens van herkende.

James keek Julia met stomheid geslagen. "Dat is toevallig," zei hij en grinnikte.

"Als ik je vertel hoe dat komt ren je gillend weg. Dus denk dat ik het maar niet zeg." zei Chris en hij keek naar haar.

Julia knikte. "Ja, heel toevallig" beaamde ze. "Nou dan begrijpen we elkaar tenminste.. Jij niet blij met je baan, ik niet met mijn huis." ze glimlachte. "Ik hoop dat je het leuker vind dan het nu lijkt."