Dragonflight [Freek en Anniek]

James glimlachte en knikte "en wij zijn hier om u te helpen om samen tegen de koning te strijden, want zeg nou zelf, die koning zit lekker in zijn kasteel niks te doen en jullie werken hier keihard om in leven te blijven" zei hij, er stonden al meer mensen, maar nu stond bijna iedereen in het café, en ze waren enthousiast aan het praten, james keek vrolijk naar riven en zei "het is ons gelukt", maar plots hield het enthousiasme op toen iemand zei "en hoe zijn jullie dat van plan te doen dan?". James keek twijfelend naar Riven.

Riven keek naar James. Waarschijnlijk konden ze beter onthullen wie ze waren. Anders zouden ze dit niet winnen. Vroeg of laat moesten ze zichzelf toch blootgeven. Vanaf nu zouden ze snel moeten handelen, de revolutie zou beginnen. "Wij zijn de laatste drakenrijders." zei ze krachtig en ze trok haar mouw omlaag en liet het brandmerk zien.

James keek naar riven, en zei in gedachten tegen haar Zullen we voor extra overtuiging gildarts en ruby erbij halen...of word dat te erg?, hij deed de handschoen van zijn linker hand af en onthulde ook zijn draken teken "Wij hebben het onze missie gemaakt om de mensen te verlossen van de koning, om zo een nieuw en beter land te maken" zei hij, en hij deed zijn handschoen weer om.

<Niet zolang dat niet nodig is.> zei Riven in gedachten terug. Ze keek naar de massa mensen die nu doodstil afwachtte. "Luister, wij willen jullie helpen, maar we hebben daarvoor alle hulp nodig die we kunnen krijgen. Daarom vraag ik u allen, vecht met ons mee."

Oke dan zal ik ze niet roepen antwoordde hij. "Voor de mensen die nog nooit met een wapen gevochten hebben, wij kunnen u helpen door jullie te trainen en instructies te geven," zei hij, "Wie doet er mee!" riep hij, nu schreeuwde het hele café het uit van enthousiasme, James keek vrolijk naar Riven en lachte "dat is dan geregeld" zei hij boven het lawaai uit.

Riven keek blij naar de mensen die meer leven uitstraalde dan ze voor mogelijk had gehouden. Daarna keek ze naar James en ze vloog hem om de hals. Ze was zo blij dat het gelukt was. Anders was het nieuws voor niks uitgelekt. Nu was het zover, het kon gaan beginnen.

James was verrast door riven, maar herstelde zich en sloeg zijn armen om haar heen "zo te zien ben je blij" zei hij droog tegen haar. Hij keek haar aan en zei vrolijk "we hebben die rebellen eigenlijk niet nodig, we kunnen gewoon ons eigen rebellen leger maken" en hij lachte

Riven liet hem weer los en grijnsde ook. "Nu moet je niet te hard van stapel lopen. We hebben elke willende ziel nodig om te vechten." zei ze toen. "We moeten de mensen trainen en de weg leiden. Maar hoe kunnen we ze trainen als we meer dorpen af willen gaan? Nu we ons bekend hebben gemaakt zal de koning er vast snel achter komen." je kon aan haar zien dat ze zich daar zorgen over maakte.

James legde een hand op rivens schouder "dit dorpje ligt best afgelegen, tegen de tijd dat de koning t hoord zijn wij allang weg hier, en zijn we een soort van schim voor hem geworden. En omdat dit dorp afgelegen ligt, kan het zelfs zijn dat de koning denkt dat wij verzonnen zijn" zei hij, en hij keek rond "we kunnen de mensen hier trainen en dan de mensen die mee willen helpen meenemen naar het volgende drp, waar we mensen trainen, met de hulp van de mensen die we hier getraind hebben. " voegde hij eraan toe, en hij glimlachte

Riven knikte. Dat klonk inderdaad als een goed plan. "Oke, let's do this." glimlachte ze. Ze maande de menigte tot stilstand. "Vanavond is de tijd om alles te laten bezinken, en te feesten. Morgen breekt een nieuwe tijd aan. De eerste dag van het nieuwe leven. Wij zullen om 9 uur op het stadsplein zijn en de training zal beginnen. Neem alles wat bruikbaar is mee." ze wende zich naar James. "Zullen we terug naar het bos gaan?"

James knikte "laten we terug gaan, ruby en gildarts zullen wel op ons wachten" zei hij, hij klom van de tafel af en stak zijn handen uit om riven te helpen.

Riven nam James' hand aan en ging van te tafel. Samen met hem liep ze de kroeg uit, de stad uit, het bos in. "Ik kan het gewoon niet geloven. We waren zo krachtig. Zo overtuigend. Ik wist niet eens dat ik het in me had." zei ze toen tegen hem.

James lachte en juichte toen "het is ons gewoon gelukt," zei hij, hij keek haar aan en zei toen "als ik eerlijk ben vind ik dat de eer vooral jou toe behoort, zonder jou was het nooit gelukt" hij maakte een kleine buiging en zei "dankjewel, voor het doen wat mij nooit gelukt was" hij glimlachte en liep verder, hij hoorde in de verte zacht gebrul.

Riven rolde met haar ogen. "Wat is dat nou weer voor onzin, zonder jou had ik ook niks nuttigs kunnen doen hoor. We hebben het samen gedaan." zei ze. Ze hoorde het gebrul en stond stil. Was dat wat ze dacht dat het was?

James lachte "oke oke, we hebben het samen gedaan. Ik ga even de draken melden dwt we terug zijn" zei hij. Gildarts, Gildarts het is gelukt, we hebben de mensen kunnen overtuigen en ze gaan ons helpen, we zijn nu bijna terug bjj t kamp zei hij.
Gildarts reageerde enthousiast Goedzo ik wist wel dat jullie het konden, ruby en ik hebben herten voor julie gevangen we dachten dat jullie wel trek zouden hebben zei de draak.
James keek naar riven "wat is er...waarom ben je gestopt met lopen? " vroeg hij

"Nee niks, ik dacht dat ik iets hoorde, maar het zal wel." zei Riven en ze liep weer verder. "Ik heb zin in morgen, die mensen trainen enzo." zei ze toen met een glimlach.

James keek haar aan "ja daar heb ik ook zin in, maar ik denk dat we wel wat geduld nodig hebben, we weten niet of deze mensen enige ervaring hebben met het vasthouden van een wapen" zei hij , "weet je zeker dat er niks is?" vroeg hij toen.

"Er is een tijd geweest dat ik ook niks kon. Ons traininsproces is net klaar, wie kan deze mensen nou beter trainen dan twee jonge mensen die net klaar zijn?" glimlachte Riven. "Nee ik dacht dat ik iets hoorde maar dat zullen de draken wel zijn geweest."

James knikte "dat is waar, dat is waar, het zit nog vers in ons geheugen en ik heb het gelukt dat ik uit een krijgers familie kom, dus ik heb al van jongs af aan een zwaard vast gehad" zei hij. James lachte "oke dan is het goed" voegde hij eraan toe.

Ze kwamen bij het kamp aan en Riven begon meteen aan het kampvuurtje te bouwen. Ze vond het maar koud en had geen zin onnodig kou te lijden. Binnen de kortste keren had ze een mooi vuurtje geproduceerd. Ze ging tegen een boom aan zitten en ze keek naar James. Ze glimlachte. Als ze elkaar niet hadden gevonden waren ze nu beide moedeloos aan het rondreizen. Dan hadden ze deze eerste beweging in de oorlog nooit zo krachtig kunnen maken. "Bedankt." zei ze zacht.

James aaide gildarts over zijn hoofd, ging bij het vuur zitten en ging er in zitten poeren, hij keek naar riven "zei je iets?" Vroeg hij, en hij glimlachte vriendelijk

Riven keek naar hem en realiseerde zich dat ze hardop gesproken had. "Ik zei bedankt." zei ze toen. "Ik dacht na over hoe fijn het is dat we dit samen kunnen doen, als we elkaar niet tegengekomen waren was dit alles nooit gelukt. Daarom zei ik bedankt." dat klonk allemaal heel chaotisch, realiseerde ze. "Sorry. Ik spreek wartaal, maar ik hoop dat je het begrijpt."

James lachte "ik begrijp je prima" zei hij "het is inderdaad fijn dat we elkaar ontmoet hebben, maar zonder dat... hadden we elkaar waarschijnlijk ontmoet bij het rebellen leger...als we die ooit gevonden hadden" zei hij lachend

Riven knikte naar hem met een licht glimlachje, misschien dacht hij er luchtiger over dan haar. Voor haar betekende het alles dat hij hier nu met haar was. Hoe je het ook wende of keerde, hij was haar leven nu, ze hadden elkaar nodig om hun missie te volbrengen. Zonder hem was ze nergens. "Toen ik jong was had ik altijd dezelfde nachtmerrie, overal schreeuwende mensen, angst, vuur. Ik werd altijd gillend wakker en mijn vader kwam toen bij me en nam me in zijn sterke vertrouwde armen. Hij stelde me gerust en vertelde me dat er niks was om bang te zijn. Maar toen wist mijn vader al wat mijn rol nu zou zijn, toch stelde hij me tegen weten in gerust." ze wist niet waarom ze hem dit vertelde maar ze moest de laatste tijd vaak aan die nachten van vroeger denken. Ze was nog te klein om te weten wat er speelde maar toch was deze kennis in haar onderbewuste altijd aanwezig. "Binnenkort zal er echt paniek en vuur zijn.. En wij zullen er middenin staan en vechten. Dan stoppen we deze hel."

James glimlachte, "Je vader is er nu misschien niet...maar ik wel" zei hij, hij keek snel blozend weg. hij kuchte even en vermande zichzelf toen. "We zullen straks inderdaad samen in de chaos en de hel staan. Maar dat is het dus voor mij...we zijn samen... twee elementisten, twee krijgers, twee drakenrijders.....twee vrienden..." zei hij. Hij durfde haar nog steeds niet aan te kijken. Waarom zeg ik dit allemaal dacht hij blozend. Hij keek weg en pookte weer in het vuur en dacht even na. Hij lachte even "Vuur moet voor jou toch geen probleem zijn lijkt mij...jij eet dat gewoon op" zei hij lachend, om zo de sfeer vrolijk te krijgen.