Sifra&Anniek

Arthur dacht even na. "Over een halfuur," zei hij. ij knikte naar hugo. "Bedankt voor je hulp," mompelde hij en beende weg richting van de andere ridders die als wachten zouden dienen. Hij legde ze kort uit dat de wacht verdubbeld zou worden en dat er hierdoor meer inzet van hun verwacht werd.

Hugo knikte en liep op een snel tempo weg. Hij wist precies wie hij kon vragen voor deze missie. Hij benaderde 6 ridders en ging vervolgens daar de wapenkamer. Hij trok het harnas speciaal voor klussen buiten de stad aan en controleerde de wapenuitrusting. Hij liep naar de stallen en hielp daar de stalknecht zsm alle paarden klaar te maken. Ze hadden geen moment te verliezen.

Nadat hij de ridders had ingelicht beende Arthur naar zijn kamer. Hij wachtteongeduldig tot zijn hulp klaar was met het vastmaken van zijn harnas en sloeg vlug de vuurrode mantel om. Toen haastte hij zich naar de stallen.

Alle paarden waren klaar voor vertrek. Hetzelfde gelde voor de groep ridders die Hugo had geselecteerd om mee te nemen.Zodra Arthur de stal in kwam waren ze klaar voor vertrek. Hugo wachtte op wat Arthur zou doen. Zou hij gelijk willen vertrekken of moest hij eerst wat dingen met de groep bespreken?

Arthur glimlachte lichtjes naar Hugo en de andere ridders. Hij liep naar zijn paard toe en steeg op. "Bedankt dat jullie zo snel beschikbaar waren. We gaan het deel buiten de stadsmuren en in het bos controleren op indringers of enige verdachte dingen. Zijn er vragen?" vroeg hij.

De mannen knikte dat ze het begrepen hadden en namen ieder een paard. Hugo besteeg het zijne en keek naar Arthur. Hij was benieuwt of er iets te vinden zou zijn. Het leek hem sterk maar ze moesten natuurlijk in ieder geval proberen. Hij reed zijn paard de stal uit richting de stadsmuren. Hopend op een succesvolle zoektocht. Hoe eerder ze dit opgelost hadden hoe beter.

Katherina liep door het bos. Ze lette goed op alles wat ze zag. Alles kon een aanwijzing zijn en misschien haar uitleggen wat er precies aan de hand was. Ze h hoopte om iets van de griffioen zelf te vinden, een veer bijvoorbeeld. In dat geval kon ze waarschijnlijk vrij makkelijk achterhalen waar deze vandaan kwam.

Arthur draaide zijn paard om en reed richting de stadspoorten in een lichte draf. Hij betwijfelde dat ze its zouden vinden zoveel uren na de aanval, maar hij was niet van plan om zijn vader's orders te negeren. Eenmaal in het bos hield hij zijn paard in tot hij stapvoets reed en keek scherp om zich heen. Het begon al aardig te schemeren, dus als ze niet opschoten konden ze helemaal niets zien.

Hugo reed een stukje met zijn paard en stapte toen af. Hij keek om zich heen en keek tussen de struiken. Er was niks opvallends te vinden.

Katherina hoorde geluiden in het bos. Ze was niet meer de enige. Ze verschool zich in de struiken terwijl ze de situatie in zich opnam. Mogelijk waren het de ridders die een dappere poging kwamen doen de zaak op te lossen. Al zouden ze zonder magie nooit ver kunnen komen. Ze verplaatste zich stilletjes door de struiken. Het zou beter zijn als ze niet gezien werd.

Toen het struikgewas dichter werd steeg Arthur ook af. Hij leidde zijn paard aan de teugels verder en checkte ondertussen de grond en struiken op aanwijzingen zoals vers omgedraaide grond of voetstappen. "Ik zie niks, jullie wel?" vroeg hij aan de andere ridders.

"Hier is ook niks te zien. Het is al veel te donker.." reageerde Hugo op de vraag van Arthur. Hij had geen flauw idee waar ze uberhaubt naar zochten. Hij kon nergens sporen of wat dan ook vinden. Niks ongewoons, alles was zoals het zijn moest. Toen zag hij iets bewegen in de struiken. Voor hetzelfde geld was het een wild dier, maar toch kon hij het niet laten te gaan kijken. Hij haalde de takken weg.

Katherina hield haar adem in. Een van de ridders kwam nu wel heel verdacht dichtbij. Ze bewoog zich stilletjes naar achter maar het was te laat. Hij had haar ontdekt. Hij greep haar bij haar pols en trok haar uit de struiken terug naar het bospad. "Ik heb iets." liet hij de andere weten. "Deze vrouw zat verscholen in de bosjes. Ze spioneerde ons."" Katherina probeerde zich kwaad los te wurmen. "Doe niet zo achterlijk, ik bespioneerde niemand."

Arthur liep naar voren toe om de vrouw beter te bekijken. Zijn groene ogen verwijdden zich toen hij haar herkende. Met stomheid geslagen keek hij haar aan. "Wat doe jij in godsnaam hier?' vroeg hij met een frons. "De avondklok is ingegaan, je hoort hier niet te zijn."

Julia trok haar arm los uit Hugos greep en keek Arthur aan. "Ik ben hier om onderzoek te doen, net als jullie. Ik weet dat het niet de bedoeling is, maar ik woon buiten de stad. Ik weet niet zeker of de regels van binnen de muren voor mij gelden." zei ze zelfverzekerd. Ze wist dat de regels ook voor haar gelden. Maar soms kon je beter doen alsof je achterlijk was. Ze wilde eigenlijk niet daarover liegen. Maar wat kon ze anders? Ze had er niet op gerekend dat ze ridders tegen zou kunnen komen.

Hugo keek minachtend naar Julia. Ze was een wilde in zijn ogen. Bij schemer door de struiken sluipen. Hij moest er niks van hebben, vreemd mens.

Arthur's ogen vernauwden zich. "En hoe weet ik of je niet liegt? Voor hetzelfde geld ben jij de tovernaar die de griffioen heeft opgeroepen," zei hij en sloeg zijn armen over elkaar. Hij had eerder genoten van het gesprek met haar, maar vond het verdacht dat ze rond deze tijd door het bos spookte. Bovendien kon hij geen uitzonderingen maken alleen maar omdat hij haar mocht.

Julia kon Arthur niet geloven. Dus dit was de werkelijke Arthur? Keihard net als zijn vader? Ze voelde zich beledigd. "Hoe durf je dat nou te beweren?" vroeg ze aan hem. "Ik ga mijn eigen weg. Dat wil niet zeggen dat ik in staat ben zulke slechte dingen te doen. Waar zie je me voor aan?" Maar de vraag was, hoe kon ze ooit bewijzen dat het niet zo was? Als de koning hier lucht van kreeg hing ze, schuldig of onschuldig. De enige manier om zich dan te redden was magie.. Wat alles alleen maar slechter voor haar zou maken.

Arthur snoof. "Je sluipt in het bos rond terwijl het donker word, is het raar dat ik je dan verdenk?!" zei hij luid en geirriteerd. Een van zijn slechte eigenschappen was dat hij ontzettend ongeduldig kon zijn en soms een kort lontje had wat nu het betere van hem leek te nemen. Hij staarde Julia aan met zijn armen nog steeds over elkaar geslagen, afwachtend of ze nog iets in haar verdediging zou zeggen.

"Ik wil net zo graag weten wat hier vanmiddag werkelijk gebeurt is als jij. Ik hou van de mensen in de stad, als ik iets is wat ik kan doen om ze te helpen doe ik dat. Ik ben toevallig een prima spoorzoeker." zei Katherina tegen hem. Het goede nieuws was dat ze zich niet meer zorgen hoefde te maken over het koningshuis. Helaas was deze man niet de man die hij had laten zien die middag. "Ik doe alles het te bewijzen."

Arthur bekeek besluiteloos naar Katherina en keek toen om naar de andere ridders. "Prima, ik geloof je," zei hij na een lange stilte. "Maar we brengen je terug naar je huisje," voegde hij er scherp aan toe. "Als iemand anders je hier vind zullen ze je niet het voordeel van de twijfel geven en mijn vader is niet vergevingsgezind."

Katherina keek hem aan. Aan de ene kant was ze opgelucht dat hij haar liet gaan. Aan de andere kant wist ze niet zeker of ze het prettig vond dat hij wist waar ze woonde. Al haar bezittingen lagen daar. Welliswaar verborgen maar toch. "Bedankt." zei ze zacht. "Maar bekommer je maar niet over mij. Ik ben een grote meid, ik red me wel. Ik zal direct naar huis gaan en niet langer uw tijd verspillen aan mijn stomiteiten."

Hugo kon werkelijk niet geloven dat Arthur haar zo makkelijk liet gaan.

Arthur schudde zijn hoofd. "Je laat ons," hij keek over zijn schouder naar de andere ridders die het overduidelijk niet met hem eens waren. "Nee, je laat mij met je meegaan, of ik breng je nu gelijk naar de koning," zei hij met een blik die geen tegenspraak dulde. Hij draaide zich om naar Hugo. "Jullie kunnen teruggaan naar het kasteel, ik red me wel."

Hugo knikte bedachtzaam. Hij wilde zijn orders niet negeren. Al vond hij het maar niks dat Arthur met deze vrouw mee ging. Toch liep hij net als de andere ridders terug naar zijn paard.

Katherina keek naar Arthur. Het was in ieder geval beter dan als alle mannen mee zouden gaan. Zwijgend begon ze richting haar huisje te lopen, nadenkend of ze echt niks verdachts had laten slingeren voor ze vertrok. Maar het enige wat ze kon bedenken was haar thee. Daar zou hij niks uit kunnen opmaken.

Arthur bedacht zich toen. "Hugo!" riep hij en snelde op hem af. "Ik besef dat dit misschien raar is, maar ik ken dit meisje en ben van mening dat ze niet de bron van de magie is. Of je mijn vader van deze ontmoeting verteld of niet is aan jou," zei hij zacht. Hij glimlachte lichtjes en draaide zich toen weer om. Met zijn paard leidend aan de teugels liep hij achter Katherina aan.

Hugo keek naar Arthur. Hij vond het nog steeds raar maar hij knikte. Hij besloot niks te zeggen. Dat was niet zijn zaak. "Zie je later." riep hij terug en hij besteeg zijn paard en reed weg, terug naar de stad. Wat moest een vrouw nou in haar eentje in een bos? Totaal onverantwoordelijk.

Katherina liep rustig door en keek af en toe naar Arthur. "Bedankt dat je me niet excuteerd." zei ze tegen hem. Ook al had hij het eigenlijk wel weer rechtgezet. Ze was nog steeds beledigd door zijn verdenkingen. Natuurlijk wist ze wel dat het logisch was, maar het was pijnlijk. Het liet haar zien dat hij net zo hard was als de rest van het koningshuis.

Arthur keek Katherina hoofdschuddend aan. "Je kunt hier niet zomaar 's nachts rondwandelen, of je nou binnen de poorten woont of niet. Voor hetzelfde geld was ik er niet bij op de patrouille en dan zou je niet in de troonzaal tot dood veroordeeld worden," zei hij scherp.

"Ik vond je leuker toen we het niet over de wet hadden." zei Katherina terwijl ze wat steviger begon te lopen. "Ik weet dat het de wet is en dat je er niks aan kan doen. Maar ik kan niet rustig slapen als ik weet dat er iets mis is. Ik zal de volgende keer zorgen dat ik niet gepakt wordt."

Arthur rolde met zijn ogen om haar opmerking maar sprak haar er niet op aan. Hij was zich er goed van bewust dat haar iets verbieden overduidelijk niet zou werken. Hij zuchtte diep en ging met een hand door zijn haar. "Ik kan niet altijd plezierig zijn tegen mensen," zei hij kortaf.