Sifra&Anniek

Katherina zuchtte, dit was niet helemaal wat ze in gedachte had, maar misschien als ze alle wapens zou betoveren dat ze het dier in ieder geval de stad uit konden jagen dus ze begon zich te concentreren op de andere.

Hugo merkte ook verschil in zijn zwaard en kreeg nieuwe moed, hij viel de griffioen aan en merkte dat het dier behoorlijk werd opgefokt. Hij moest voorzichtiger zijn maar toch dor blijven gaan.

Arthur kwam met een kreun overeind en greep zijn zwaard weer vast. Hij rende terug op de griffioen af. "Verandering van plan. Omsingel hem en probeer hem neer te steken, maar kijk uit dat je niet geraakt wordt. Als we samenwerken kunnen we makkelijk winnen," zei hij luid en haalde weer uit naar het beest.

Odette hielp met het verzorgen van de gewonden. Ze hoopte dat de ridders de griffioen weg konden jagen.

Hugo keek kort naar Arthur en stortte zich toen weer in het gevecht. Arthur had gelijk, het dier kon zich niet eeuwig verdedigen. Hij vocht door en probeerde het dier te raken op gevoelige plaatsen.

Katherina dacht na. Als iemand iets naar het hart van het dier zou gooien zou ze de kracht mogelijk kunnen versterken zonder dat het op zou vallen. Maar niemand riskeerde het om zijn zwaard los te laten.

Arthur begon gefrustreerd te raken van het gevecht. Hij wist de griffioen een paar keer te raken, maar blijkbaar niet goed genoeg. Hoe werd zijn magisch wezen gedood?

Hugo deed zijn best maar het had weinig zin.

Katherina kon het niet meer aan zien. Ze concentreerde zich op het zwaard van Arthur en liet het door magie zijn handen uitvliegen met een harde snelheid. Op deze manier doorboorde zijn zwaard het hart van de Griffioen. Katherina wist dat ze weg moest voor het geval dat de ridders iets door zouden hebben maar ze was duizelig geworden en verstopte dus maar in de hoop dat niemand deze kant op zou gaan.

Arthur staarde met stomheid geslagen naar de griffioen die op de grond viel met zijn zwaard wat uit zijn borst stak. Zijnzwaard,waarvan hij zeker wist dat hij het niet zelf gooide. Wantrouwend keek hij om zich heen, maar zag niemand behalve de ridders.

Katherina kwam weer bij van de vermoeidheid die de magie had veroorzaakt en hield zich stil. Tot ze zeker wist dat iedereen weg zou zijn.

Hugo ging naar Arthur en sloeg zijn arm grijnzend om hem heen. "Dat was werkelijk een geweldige worp" zei hij.

Arthur keek op naar Hugo met een lichte glimlach. "Ja bedankt," zei hij fronsend. "Ben je nog helemaal heel?"

Odette liep naar buiten toe om te kijken of er nog meer mensen hulp nodig hadden. Met grote ogen keek ze naar de dode griffioen.

"Helemaal." beaamde Hugo grijnzend. Hij had wel wat schrammen en kneuzinkjes opgelopen maar dat vond hij niet tellen. Dat hoorde er gewoon bij. Zijn blik viel op het meisje wat hij smiddags gezien had, Odette. Hij liep naar haar toe. "Hej, gaat het met je? Kan ik ergens mee helpen?" vroeg hij. Hij had gezien dat ze gewonde aan het helpen was.

Katherina kwam stilletjes overeind en liep door de steeg. Ze dacht dat ze nu wel veilig weg kon komen.

BOE!

Odette keek op naar Hugo. "Ja, het gaat," zei ze en glimlachte lichtjes. "Ben je niet gewond?" vroeg ze toen en keek hem onderzoekend aan.

Arthur zag vanuit zijn ooghoeken iets bewegen en draaide zich om. "He, jij daar!" riep hij en rende achter Katherina aan.

Katherina vloekte en zette het ook op het rennen. Ook al had ze een goed gesprek met de prins gehad, dat betekende niet dat ze niet de doodstraf zou krijgen als hij erachter zou komen wat ze werkelijk was.

"Ik kan wel tegen een stootje." zei Hugo grijnzend. "Super dat je de gewonden zo goed opvangt je zou verpleegster moeten worden."

Arthur kon niet zo goed zien wie het was, maar het was goed mogelijk dat het de persoon was die met zijn zwaard had geknoeid. En dus zette hij de achtervolging in en rende achter Katherina aan. "Ik beveel je te stoppen!" riep hij.

Odette schudde glimlachend haar hoofd. "Ik kan niet echt veel hulp bieden, alleen maar helpen het bloeden te stoppen en eventueel een beetje te verbinden. De echte wonden verzorging kan ik niet," zei ze. Toen trok ze een wenkbrauw op. "Probeer je aan mijn goede kant te komen?" vroeg ze skeptisch.

Katherina rende zo hard als ze kon maar Arthur was erg snel. Ze moest al haar kracht verzamelen om het vol te blijven houden.

Hugo keek haar even verbaast aan vanwege de plotselinge wissel maar grijnsde toen naar haar. "Verdorie, je hebt me door." zei hi met een speelse grijns.

Arthur zuchtte geirriteerd toen duidelijk werd dat de persoon niet zo stoppen en zette een tandje bij. Toen hij inhaalde greep hij Katherina bij haar schouder en draaide haar hardhandig om. "Ik zei toch dat je moest stoppen eik-.." begon hij maar stopte in zijn zin toen hij zag dat het Katherina was. "Oh."

"Helaas voor jou makker," zei Odette geamuseerd.

Katherina keek Arthur met grote geschrokken ogen aan. Ze wist niet of hij wist dat zij magie had gebruikt maar de kans was vrij groot. "Sorry ik.. ik.." stamelde ze toen. Ze was er geweest, dat stond vast.

Hugo leunde grijnzend tegen de muur aan en keek naar haar. "Wat kan ik doen om wel je goede kant te kunnen bereiken?" wilde hij weten.

Arthur fronste zijn wenkbrauwen. "Sorry, jij bent niet de persoon waar ik naar zocht," zei hij en liet haar vlug los. "Wat deed je eigenlijk buiten?" vroeg hij toen scherp.

"Ik heb een geen-ridder-politiek," zei Odette met een glimlach. "Dus helaas is het onmogelijk voor je om mijn goede kant te bereiken."

Katherina keek hem verbaast aan en probeerde zich wat te ontspannen. Ze was zo schuldig als ze maar zijn kon en toch leek hij dat niet te zien. Daar was ze blij om al hield ze niet van liegen, ze had geen keus. "Ik wilde kijken of ik kon helpen." zei ze toen tegen hem. Dat was waar, al kon ze beter niet zeggen dat ze hen daadwerkelijk geholpen hadden.

Hugo keek haar aan. "Hou je oordeel nog maar even voor je, misschien bedenk je je op een dag." zei hij toen met een kalme glimlach.

"Heb je de waarschuwings bel niet gehoord? Het is de bedoeling dat je binnen blijft als ze die luiden," zei Arthur, maar zijn gezicht was niet langer kwaad en ontspande zich een licht glimlach. "Al had ik ook niet anders van je verwacht. Iemand die de kroonprins durft te beledigen met gevaar voor eigen leven is vast niet bang voor een griffioen," voegde hij er geamuseerd aan toe.

Odette trok een wenkbrauw op. "En waarom denk je dat?" vroeg ze, al was het meer uit nieuwsgierigheid dan om bot te doen.

Katherina keek hem even aan. Het was zo vreemd om deze woorden te horen en al helemaal uit zijn mond. Ze had hem zo anders ingeschat voor ze hem kende. Maar deze dag had hij al twee maal bewezen dat hij niet was wat hij leek. Ze glimlachte naar hem. "Je hebt gelijk, ik ben niet zo heel snel bang te krijgen." verzekerde ze hem. "Maar jij bent volgens mij ook niet snel bang. Of wel?"

Hugo keek naar haar. "Je kent geen ridders, je weet alleen hoe we er van buiten uitzien. Misschien dat je ooit een ridder leert kennen en hij heel anders blijkt te zijn dan je had gedacht."

Arthur schudde zijn hoofd. "Niet zo snel nee, daar heeft mijn vader wel voor gezorgd," zei hij met een bittere grijns. "Al moet ik zeggen dat er net wel een moment was.. Dat beest viel niet te raken. Ik weet nog steeds wat er precies gebeurde maar ineens was hij dood," vervolgde hij fronsend. Hij wreef over zijn borstkas waar het beest hem met zijn klauwen geraakt had en heel even vertrok zijn gezicht.

Odette keek Hugo stilletjes aan. "Ja, misschien," beaamde ze met een lichte glimlach. "Nou, als je niet geholpen moet worden ga ik terug naar binnen. Er zijn nog meer dan genoeg mensen die verzorgd moeten worden."

Katherina glimlachte ongemakkelijk toen hij de opmerking maakte over hoe het dier opeens dood was. Toen ze zag hoe zijn gezicht vertrok merkte ze de wond op. "Hij heeft je geraakt." zei ze bezorgd. Ze kon hem moeilijk met magie helpen, misschien kon ze de magie vermommen in iets anders. Ze haalde een paar bladeren uit haar leren tasje. "Hier, ik kan helpen." zei ze toen. "Deze bladeren hebben een genezende kracht. Ze drukte de bladeren op de plek van de wond en mompelde binnensmonds iets. Het was een spreuk die zou helpen de pijn te verlichten en de wond te genezen. Maar dat hoefde hij natuurlijk niet te weten.

Hugo keek Odette aan en knikte. "Sorry dat ik je ophield. Kan ik ergens mee helpen?" vroeg hij toen aan haar.

Arthur's gezicht vertrok weer, maar de pijn ebde snel weg. Verbaasd keek hij op naar Katherina. "Ben je een arts of wat?" vroeg hij met ontzag in zijn stem.

Odette bekeek Hugo even peinzend. "Ja, eigenlijk kan je dat wel. Je kan denk ik wel een verbandje aanleggen?" vroeg ze en liep het kasteel weer in. Ze keek over haar schouder naar hem om.

"Ik weet gewoon veel van planten.. Dit is een erg zeldzaam kruid met verbluffende krachten." het was een leugen, ze wist wel wat van planten maar deze bladeren groeide in bijna elke grot. Snel stopte ze de resten weg zodat hij geen tijd had om ze uitgebreid te bekijken. "Ik ben blij dat het helpt."

Hugo knikte. Hij had wel eens vaker een verbandje aangelegd. Als ridder kreeg hij vaak zat te maken met verwondingen. Hij liep met haar mee. Hij hoopte door te helpen haar te laten zien dat hij niet was zoals ze dacht. Hij kon er niet tegen als mensen een oordeel over hem hadden voor ze hem kende.

Arthur glimlachte en keek Katherina toen bedachtzaam aan. "Is dit wat je doet? Als werk, bedoel ik?" vroeg hij.

Odette liep de zaal waar de gewonde mensen geholpen werden. Ze wees naar een tafel waar waterkruiken, verband en andere benodigheden lagen. "Kijk maar wie er hulp nodig hebben," zei ze.