Sifra&Anniek

"Soort van, ik probeer gewoon een beetje te helpen. Dat vind ik belangrijker dan een baan." vertelde Katherina hem. "Het zijn moeilijke tijden zoals je weet. Ik hoop mensen met een klein beetje te kunnen helpen."

Hugo knikte. "Oke." zei hij en hij ging naar een oude man die gewond was geraakt en hij begon hem te helpen. Hij bood de man een stoel aan en verbond zijn verwondingen. Het was net erg netjes maar het was beter dan niks. De man was duidelijk geschrokken van het incident. Hugo probeerde hem gerust te stellen.

"Dat is vriendelijk van je," zei Arthur glimlachend. "Maar krijg je er ook voor betaald? Heb je wel onderdak?" vroeg hij, maar stak abrupt zijn hand op toen hij besefte hij onbeleefd hij wel niet bezig was. "Excuseer me, het was niet mijn bedoeling om me met mijn zaken te bemoeien, dus je hoeft het niet te zeggen als je wilt. Alleen ik wil je graag helpen."

Odette ging naast een van de ridders zitten en begon zijn arm te verbinden. Over haar schouder keek ze naar Hugo en moest onwillekeurig glimlachen. Misschien had ze hem inderdaad wel verkeerd ingeschat.

Katherina keek Arthur aan en glimlachte naar hem. "Het is niet erg dat je het vraagt. Ik woon in een klein huisje buiten de stadsmuren. Ik krijg niet betaald maar ik heb alles wat ik nodig heb. Eten, drinken en een eigen bed." ze had van haar moeder geleerd hoe ze voor zichzelf moest zorgen. Dat kon ze ook goed. Het bos was een prima plaats om voedsel te vinden.

Hugo was klaar met de man en zag een klein meisje huilen. Hij liep naar haar toe en tilde haar op. "Waar is je moeder?" vroeg hij aan haar. Het meisje vertelde hem dat ze haar kwijt was geraakt. "Maak je geen zorgen, we vinden haar wel." glimlachte Hugo.

Arthur knikte langzaam. "Is het niet eenzaam dan? En wat nou als er gevaar is?" vroeg hij nieuwsgierig. Normaal gesproken hield hij zich nooit zo bezig met andermans zaken, maar er was iets mysterieus aan Katherina wat hem interesseerde.

Odette keek weer voor zich en knoopte het verband vast. Toen stond ze op en liep naar Hugo toe.

Hugo keek zoekend om zich heen om te zien of er misschien ergens een vrouw op zoek was naar een kind. Hij zag Odette naar hem toekomen en glimlachte naar haar. "Heb je toevallig iemand gezien die haar kind zoekt?"

Katherina keek hem aan. "Het is soms wel eenzaam, maar ik weet niet beter. Ik ben niet snel bang, ik kan voor mezelf zorgen." verzekerde ze Arthur. Ze moest uitkijken, hij vroeg veel, ze wilde niet per ongeluk haar identiteit verraden. Maar ze vond het fijn om een keer met iemand te praten. "En jij? Voel jij je soms niet eenzaam? Als de prins?"

Odette keek de zaal zoekend rond maar zag niemand die aan die beschrijving voldeed. "Nee.. ik geloof het niet. Ik kijk wel even buiten," zei ze bezorgd. "Blijf je bij het meisje?" vroeg ze toen en keek Hugo aan.

"Dat geloof ik wel ja, dat je voor jezelf kunt zorgen," zei Arthur met een geamuseerde glimlach. "Soms. Het is niet echt de eenzaamheid waar ik me aan stoor want er zijn altijd wel mensen om me heen. Het is meer.. dat ze zoveel van me verwachten denk ik," vervolgde hij bedachtzaam.

Hugo knikte. "Dat is goed." zei hij. Hij keek naar het meisje. "Maak je maar geen zorgen, we vinden haar wel." glimlachte hij naar haar. Het meisje knikte stilletjes.

Katherina keek naar Arthur. "Dat lijkt me moeilijk." zei ze langzaam. Ze vond het fijn dat ze vrij was om te doen wat ze wilde thuis. Ze kon zich voorstellen dat het moeilijk was als mensen veel van je zouden verwachten. "Ik zou echt gek worden in jou schoenen denk ik."

Odette liep naar buiten toe en keek om zich heen of er misschien iemand op zoek was naar een jong meisje. Het plein was verlaten, waarschijnlijk waren meeste stadsbewoners of het kasteel in gevlucht of naar hun huizen gegaan. Met een zucht liep ze terug naar binnen.

Arthur haalde zijn schouders op. "We zijn zoals we zijn. Het is een positie waarmee ik geboren werd. Ik heb niet echt een keuze, maar ik draag mijn titel met trots. Ik kan er toch niks aan veranderen, ook al zou ik dat soms wel willen. Het zal mijn lot wel zijn," zei hij, toen lachtte hij ongemakkelijk. "Sorry, ik kraam onzin uit, of niet soms?"

Hugo dacht na. Hij had geen idee hoe hij moet kinderen om moest gaan. Maar hij wilde haar bezig houden zodat ze zich niet zoveel zorgen hoefde te maken. "Weetje wat we doen? We gaan bij je huisje kijken of daar iemand is. Weet je waar je woont?" vroeg hij toen vriendelijk aan het meisje. Het meisje knikte. Ze pakte zijn hand en begon te lopen.

Katherina glimlachte naar hem. "Nee, je kraamt helemaal geen onzin uit." zei ze geamuseerd."Het is fijn te horen dat je tevreden bent met wat je bent, dat lijkt me het belangrijkste. Maar.. Is het wel gepast om zo met je volk te praten..?" vroeg ze toen.

ik was oude rpgs aan het doorzoeken en toen vond ik deze weer :p

Odette hielp wat mee met het verzorgen van gewonden. Toen het uitiendelijk rustig was geworden liep ze weer naar buiten en ging op de trede van een stenen trap die naar binnen leidde zitten. Ze haalde diep adem.

Arthur keek Katherina aarzelend aan. "Mijn vader denkt van wel, maar ik deel zijn mening niet," zei hij rustig. Zijn mondhoeken trokken omhoog in een lichte grijns. " Ik ga er vanuit dat je me niet verraad."

Nice!!:)

Het meisje begon plotseling enthousiast te gillen en ze rende van Hugo weg in de armen van een vrouw. Hij glimlachte. Gelukkig mankeerde haar moeder niks. Hij knikte even naar de vrouw en liep weer weg, terug naar het kasteel. Hij zag Odette op de trap zitten en grijnsde. Hij liep naar haar toe en ging naast haar zitten. "Ik heb haar moeder gevonden." vermeldde hij.

Katherina glimlachte naar Arthur. Ze vond het gesprek wat ze met hem voerde prettig. Het verbaasde haar hoe eerlijk hij tegen haar, een complete vreemde, was. "Maak je maar geen zorgen, ik zou niet durven." verzekerde ze hem. Ze draaide aan een lok van haar lange haar terwijl ze naar hem keek, een tik die ze altijd al bezat. "Ik vind het eigenlijk veel te interessant om er ook maar iets over te zeggen." ze voelde zich op haar gemak, iets te erg voor iemand in haar positie. Iets in haar zei dat het beter was dit gesprek af te kappen en terug naar huis te gaan, maar eigenlijk wilde ze dat niet.

Odette keek op toen ze Hugo aan zag komen. "Gelukkig," zei ze glimlachend. "Hoe hb je de moeder gevonden?"

Arthur keek Katherina grijnzend aan. Hij keek even over zijn schouder toen hij geluiden hoorde. Aarzelend keek hij weer voor zich. "Ik denk dat ik maar eens terugga," zei hij met chtvaar tegenzin en draaide zich om. "Het was leuk om je te ontmoeten," zei hij oprecht en zwaaide naar Katherina over zijn schouder. "Ik zie je nog wel."

"Ze heeft zelf haar moeder gevonden." glimlachte Hugo. "Haar moeder zocht haar en we kamen haar tegen." Hij was blij dat de ze weer herenigd waren. Hij keek naar Odette. "Hoe je handelde was echt super. Je zou een goede arts zijn."

Katherina knikte. "Geheel wederzijds. Tot ziens." zei ze tegen hem. Het was beter dat hij ging, al vond ze het ergens wel jammer. Ze keek hem nog even na en liep toen weg. Ze baande haar weg door de straten van de stad en ging door de stadsmuur naar buiten. Terug naar haar kleine knusse huisje. Waar ze thuishoorde. Ze opende de deur en liet zich op een stoel zakken. Wat een dag.

"Ik ben blij voor dat meisje en haar moeder," zei Odette met een glimlach. Ze keek Hugo zijlings aan. "Ik heb besloten dat je toch niet zo slecht bent. Voor een ridder dan," zei ze op een geamuseerde toon.

Arthur liep terug naar het kasteel, volledig in gedachten verzonken.

Hadden we trouwens niet ook een awesome hungergames rpg ergens?^^

Hugo grijnsde breed. "Mooizo, dat wilde ik horen. Ik denk dat als je me nog beter zou leren kennen je me misschien zelfs aardig zou kunnen vinden." zei hij toen op zijn meest charmante toon. Hij wilde op de een of andere manier ontzettend graag aan haar bewijzen dat hij gewoon een mens van vlees en bloed was. Net als haar.

Katherina zette een kop thee voor zichzelf en dacht na over de gebeurtenissen van deze dag. Het was lastig voor haar dat de prins eigenlijk wel aardig bleek te zijn. Het was makkelijker mensen te haten die ze niet kende. Uiteindelijk veranderde er niks. Want ook als de prins erachter zou komen wat ze werkelijk was hing ze. Geen uitzondering mogelijk. Ze liet de theeblaadjes trekken in het heette water en ging weer aan tafel zitten. Ze moest het maar gewoon vergeten.

ojaa klopt! ik weet wat me te doen staat XD

Odette rolde met haar ogen, maar kon een glimlach niet onderdrukken. "Ik wilde dat ik dat niet gezegd had, het stijgt overduidelijk naar je hoofd." Ze kwam vlug overeind toen ze Arthur aan zag komen. Ze boog lichtjes, stapte toen de trappen af en liep weg. Heel even keek ze om naar het tweetal.

Arthur keek Odette na voordat hij zich vragend tot Hugo wendde. "Iemand uit het dorp?" vroeg hij nieuwsgierig.

Hugo grinnikte en keek Odette na. Zo makkelijk zou ze niet van hem afkomen. Hij keek Arthur aan en grijnsde. "Iemand die een hekel aan ridders heeft." zei hij en hij liep met hem mee naar binnen. "Waar bleef je zo lang? Ik zou haast denken dat dat beest je te pakken heeft gehad." Hij kende Arthur al jaren en kon het goed met hem vinden.

Katherina dronk kleine slokjes thee en staarde voor zich uit. Ze dacht na over de griffioen, hoe was het dier zomaar in de stad terecht gekomen? Was het toeval of een geplande aanval?

Ben net weer begonnen met de boeken dus moest er aan denken:)

heb je de trailer voor catching fire gezien? Hij is op de mtv awards bekend gemaakt

Arthur trok een wenkbrauw. "Echt waar? Ik dacht niet dat zulke mensen bestonden. Er niet van houden prima, maar ridders haten?" zei hij met geamuseerde verbijstering. Hij gaf Hugo een duwtje tegen zijn schouder. "Het beest is dood, dankjewel. Ik was gewoon.." hij aarzelde even. "Bij de dorpelingen aan het controleren of er nog gewonden waren." Hij liep richting de troonzaal waar de koning zich zonder twijfel zou bevinden.

Odette liep richting haar huisje en liet zich eenmaal binnen met een diepe zucht op het gammele bed vallen. Ze was uitgeput van de gebeurtenissen van die dag, maar ook geestelijk door haar pogingen om de ridder te ontwijken. Ze was nu van mening dat hij wel degelijk beleefd en behulpzaam was, maar dit betekende absoluut niet dat ze ridders ineens mocht.

Jaa:) Ik heb er echt heel veel zin in! Haha ben altijd heel benieuwt hoe ze boeken in beeld brengen.
--

Hugo grijnsde om zijn opmerking. Op de een of andere manier had hij het idee dat Arthur iets achterhield in zijn antwoord. Hij besloot er echter niet teveel aandacht aan te besteden. Eenmaal in de troonzaal boog hij voor de koning en nam hij vervolgens zijn plaats in bij de andere ridders. Hij was er niet volledig met zijn gedachten bij. Hij dacht terug aan het kind. Wat voor angst zou de moeder wel niet hebben moeten doorstaan.

De koning zat in zijn troon. Hij sprak kort met de onderdanen die hem kwamen bedanken voor het werk van de prins en zijn ridders. Veel mensen hadden zich in de troonzaal verzameld om te laten weten dat ze trots waren op de manier waarop gehandeld was. Dit was goed voor de zaken. Een tevreden volk maakt een koning machtig. Hoe meer mensen aan zijn voeten hingen, te beter het was voor zijn troon.

Katherina had haar thee op en tuurde in de theebladeren op de bodem van haar mok. Misschien kon ze iets ongewoons ontdekken dat haar meer antwoorden zou geven.

ik ook! Vaak ben ik best wel een beetje teleurgesteld omdat ze dingen anders doen of weglaten, maar dat viel met thg wel mee

Arthur boog ook voor zijn vader en nam toen plaats aan zijn zijde. "Heeft iemand enig idee waar het beest vandaan kwam?" vroeg hij voorzichtig aan de koning en keek hem doordringend aan. Om de een of andere had het onsterfelijk geleken, alsof geen zwaard hem kon deren. Arthur begreep nog steeds niet hoe hij hem toch had kunnen doden. Het was allemaal zo snel gegaan dat het hem verwarde.

Odette kwam na een tijdje overeind toen ze haar maag hoorde rommelen. Ze liep naar het hoekje wat als keuken hoorde te dienen en begon aan een waterige soep.

"Ik denk niet dat we mogen uitsluiten dat het een aanval was. Ik wil dat je de bezetting van de wacht verdubbeld zodat we er zeker van zijn dat bij herhaling we er klaar voor zijn." zei de koning.
Hugo zweeg. Verdubbeling van de wacht, makkelijker gezegd dan gedaan. Ze konden niet eeuwig wakker blijven voor het geval dat er een herhaling kwam.
"Daarnaast wil ik dat je met een aantal van je mannen uitrijd en de omgeving verkend. Het is mogelijk dat er spionnen buiten de stad zijn die hier verantwoordelijk voor kunnen zijn. Ik vrees dat we getroffen zijn door iets veel ergers dan slechts een beest. Ik vrees dat er magie in het spel is."

Katherina keek een lange tijd naar de theebladeren. Ze had nog nooit meegemaakt dat alles zo troebel was. Er was niks te ontdekken op de theebladeren zelf na. Geen enkel teken wat ook maar het kleinste kon weggeven. Dit was vreemd.

Arthur wilde in discussie gaan over zijn vader's orders, maar bedacht zich. Met een strak gezicht kwam hij overeind. "Jawel vader, ik zal het gelijk regelen," zei hij en beende de zaal weer uit. Eenmaal in de hal ademde hij langzaam uit om zijn irritatie onder controle te krijgen. Ze hadden veel te weinig ridders tot hun beschikking voor de koning's orders, maar traditionele regels weerhielden Arthur ervan om nieuwe ridders te trainen omdat ze perse van adelijk bloed moesten zijn.

Zodra de soep klaar was ging Odette aan tafel zitten en at in stilte haar bord leeg. Ze had gedacht dat ze de stilte zou verwelkomen na deze drukke dag, maar in plaats daarvan kreeg ze er een naar, onheilspellend gevoel van.

De koning gebood zijn ridders de zaal te verlaten. Hugo liep met de rest mee in de rij naar buiten. Hij vroeg zich af wat de koning wel niet dacht. Natuurlijk wilde hij ieders veiligheid garanderen maar dit was gewoon zelfmoord. De kracht van de mannen zou afnemen. Hij wist alles van afzien af, het zou een zware tijd worden als dit niet snel opgelost zou worden.

Katherina besloot op onderzoek te gaan. Ze trok haar donkerblauwe mantel aan en ging de bossen in. Als ze ook maar iets van sporen zou kunnen ontdekken kon ze uitzoeken waar deze vandaan kwamen. Het was al laat en het begon te schemeren. Maar dat maakte niet uit voor haar. Ze zag prima in het donker. Het was één van de eerste dingen die ze ooit geleerd had.

Arthur leunde ongeduldig tegen de muur aan. Toen hij Hugo voorbij zag gaan tikte hij hem op zijn schouder. "Kun je iets voor me doen? Regel een paar mannen die mee kunnen op onderzoek langs de stadsmuren, dan zorg ik dat de rest een schema van wacht heeft," zei hij zacht.

Hugo keek Arthur kort aan en knikte. "Hoe laat wil je vertrekken? Dan zorg ik dat iedereen klaar staat." zei hij snel. Hij vond dat de koning best veel druk op zijn zoon legde qua oorlogs zaken. Natuurlijk moest Arthur straks alles zelf kunnen, maar toch. Hij hielp hem graag.